சென்னை வந்ததும் ஜானிடம் நடந்ததை சொன்னதும், மச்சான் என்னாச்சி அதுக்கு. எதுக்காக இப்ப உங்கள பிரிக்கனம்ன்னு நினைக்குது. உங்க காதலை எல்லாரும் ஒத்துக்கிட்டாங்க. சொந்தக்காரங்க பலருக்கும் நீ தான் அதை கல்யாணம் செய்துக்க போறன்னு தெரியும் அப்பறம் என்ன திடீர்ன்னு இது குட்டைய குழப்புது.
தெரியலடா.
கவிதாவ கேட்டியா
கேட்டன் தெரியலன்னு சொல்றா.
சரி நீ நேர அவுங்க அம்மாக்கிட்டயே கேட்க வேண்டியதுதானே.
அவுங்க முன்னமாதிரியில்லடா சரியா பேசறதில்ல.
நீ தேவிக்கிட்ட சொல்லி என்னன்னு கேட்டுப்பாறேன்.
இரண்டு நாள் பொருத்து தேவி எதுவும் சொல்லமாட்டேன்னிட்டா என்றதாம்.
கவிதாவுக்கும் தெரியவில்லை.
ஜான் தான் மச்சான் ஒருவேளை, நாம வசதியான இடத்தல கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டோம். அதே மாதிரி தங்கச்சியும் வசதியான மாப்பிள்ளையா பாத்து கல்யாணம் செய்து வைக்கனம்ன்னு யோசிச்சியிருக்குமோ.
ஏய் ச்சீ. நீயா ஏதாவது கற்பனை பண்ணாத.
அப்பறம் ஏன் திடீர்ன்னு தடுக்கனும்?. நான் சொல்றது தான் காரணமா இருக்குமோன்னு நினைக்கறன் என்றவன் மச்சான் கவிதா ஸ்ட்ராங்கா தானே இருக்கு.
ம். அப்பறம் என்ன விடு. அது ஒத்துக்கலன்னா ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ் பண்ணிக்குங்க. அதுக்கப்பறம் பிரச்சனை வராது.
விடு. அத அப்பறம் பாத்துக்கலாம் என்றபடி வேலை பார்க்க தொடங்கினோம்.
அடுத்த 6 மாதம் ப்ரியாவிடம் பேச நினைத்தாலும் ஏதோ ஒன்று தடுத்துக்கொண்டே இருந்தது. கவிதாவிடம் மட்டும் பேசிக்கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் மெல்ல மெல்ல கவிதாவின் போக்கு மாறத்தொடங்கியது. முன்பு போல் பேசுவதில்லை, வாரந்தோறும் பார்த்துக்கொண்டது இப்போது கட்டாயப்படுத்தினால் மட்டுமே அவளை சந்திக்க முடிந்தது. அதேநேரம் கவிதா என்னைப்பற்றி எதிர்மறையாக பேசுகிறாள் வந்த தகவல் வேப்பங்காயாக கசக்க தொடங்கியது. இருந்தும் கவிதா முடிவு எடுத்தால் பிடிவாதமாக இருப்பால் என்பதால் சைலண்டாகவே இருந்தேன்.
கவிதாவின் கல்லூரி படிப்பு முடிந்து ஒரு ஸ்கூலில் டீச்சராக வேலைக்கு போக தொடங்கியபின் அவளிடம் காதல் இல்லையோ என எண்ணத்தோன்றியது. அந்தளவுக்கு என்னை உதாசினப்படுத்துவதாக தோன்றியது. இது மனப்பிரம்மையாக இருக்கும் என எண்ணி அதில் அதிகம் கவனம் செலுத்தவில்லை. ஆனால் நாட்கள் ஆக ஆக தான் புரிந்தது மனப்பிரம்மையல்ல உண்மையென்பது. பல விஷயங்களை கவிதாவின் நண்பர்கள் சொல்லியே அறியவந்தபோது அதிர்ச்சியானது.
இந்த நேரத்தில் தான் அந்த கல்யாணம் உறவில் பெரும் விரிசலை ஏற்படுத்தும் என நினைக்கவில்லை. கவிதாவின் உறவினர் ஒருவரின் திருமணம் பெங்களுருவில் நடந்தது. அந்த திருமணத்திற்க்கு எனக்கு தனியாக அழைப்பு வந்திருந்தது. இதை அவர்களிடம் கூறவில்லை. அவர்களும் என்னை அழைக்காமல் சென்றுவிட்டனர். சென்னையில் இருந்து ரயில் மூலமாக நானும், ஜானும் போயிருந்தோம். அங்கே எங்களை கண்ட கவிதாவுக்கு அதிர்ச்சி. அதைவிட அதிர்ச்சிக்குள்ளானவர்கள் அவரது பெற்றோரும், ப்ரியாவும் தான்.
மேடைக்கு சென்று அந்த பெண்ணை வாழ்த்திவிட்டு வந்தபோது ப்ரியாவின் கணவர் தான் என்ன பாஸ் கண்டுக்காம போறிங்க என அழைத்தார். ஸாரி சார் கவனிக்கல என்றதும் அருகில் உட்கார வைத்து பேசியவர், வீட்டுக்கு வாங்க இல்ல சார் லீவுயில்ல உடனே போகனும். அப்ப வாங்க சாப்பிட்டுட்டு போகலாம் என்றார். இருவரும் சென்று சாப்பிட்டபோது ப்ரியா பேசவேயில்லை. கவிதா மட்டும் சைகை காட்டி தனியே அழைத்தாள். மண்டபத்தின் ஓரமாக சென்றபோது எதுக்கு வந்த என கேட்டாள்.
அழைப்பிதழ் அனுப்பி கூப்டாங்க வந்தன்.
உனக்கு எதுக்கு அவுங்க இன்விடேஷன் தந்தாங்க.
உனக்கு எதுக்கு தந்தாங்களோ அதுக்கு தான் எனக்கும் தந்தாங்க. நீ வர்றன்னு சொல்லவேயில்ல. நான் போன் பண்ணா ஏதாவது ஒரு காரணம் சொல்லி அதிகம் பேசறதில்ல. நீயும் பேசறதில்ல அப்படியிருக்க நான் என்னத்த சொல்றது. நீ வந்தியே ஒரு வார்த்தை சொன்னியா எனகேட்டபோது அமைதியாக இருந்தாள். சற்று இடைவெளிவிட்டு வேற ஏதாவது கேட்கனுமா என கேட்டபோதும் அமைதியாக நின்றிருந்தாள்.
நான் கிளம்பறன் என அவளிடம் சொல்லிவிட்டு உட்கார்ந்திருந்த ப்ரியாவின் கணவரிடம் வந்து புறப்படறன் சார் என அவரிடமும் கவிதாவின் அப்பா, அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு வந்தோம்.
என்னடா கேட்டுச்சி.
எதுக்கு வந்தன்னு கேட்டா. பதில் சொன்னன்.
மச்சான், ப்ரியா வில்லங்கம் பண்ணுது உஷாராயிரு.
அது எங்க காதலை நேரடியாவே எதிர்க்குது. பேசியாச்சி புரியோஜனம்மில்ல. இனிமே இதல முடிவு எடுக்க வேண்டியது கவிதா தான். ஆனா இப்ப அவ என்னை விட்டு ஒதுங்கி போறா, அவுங்க வீட்லயும் அப்படித்தான். என்ன காரணம்ன்னு தெரியாம என்னன்னு பேச சொல்ற. எதுவும் சொல்லமாட்டேன்கிறாங்க. என்னைப்போய் கெஞ்ச சொல்றியா. போடா அதுக்கு வேற ஆளைப்பாரு என்றாலும் மனம் தவித்தது.
நாட்கள் போனது கவிதா காதல் ‘பேசுவதை’ சுத்தமாக விட்டுயிருந்தாள். நேரில் பார்க்கும்போது மட்டும் நல்லாயிருக்கியா, சாப்ட்டியா என்ற சாதாரண வார்த்தைகளே வந்தன.
அன்று சனிக்கிழமை பஸ்சை விட்டு இறங்கி நான் என் வீட்டுக்கு கிளம்ப முயன்றபோது தான் தயங்கி தயங்கி மச்சான் என அழைத்தான்.
என்னடா. இல்ல ஒரு முக்கியமான விஷயம் எப்படி சொல்றதுன்னு தெரியல. மனசு கேட்கல மச்சான். நீ மனச தைரியப்படுத்திக்க?. என்னடா பெருசா பீடிகை போடற என்ன விஷயம் சொல்லு.
காலையில தேவி போன் பண்ணியிருந்தது. கவிதாவுக்கு மாப்பிள்ளை பாத்துயிருக்காங்களாம். அவர் வாத்தியாரா இருக்காறாம் என சொல்லச்சொல்ல அந்த வார்த்தைகள் என் இதயத்தில் யாரோ கொதி நீரை ஊற்றியது போல் இருந்தது. நெஞ்செல்லாம் சுட்டது, வயிற்றுக்குள் கூட அமிலம் பரவியது.
என் முகம் இருளுவதை கண்டவன்
சத்தியமா மச்சான் கல்யாணத்துக்கே டேட் குறிச்சிட்டாங்களாம் என அவன் சொல்லும் போது கண்ணீல் நீர் தளும்பியது. எத்தனை பெரிய ஏமாற்றம். எல்லாம் அவளாள வந்தது. அன்னைக்கு அவ்வளவு வீராப்பா பேசனா, இப்ப எப்படி கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கனா, ஒரு வார்த்தை கூட மன்னிடுச்சிடுன்னு கேட்காம எப்படி கல்யாணம் செய்துக்கு முடியுது இவளாள. பேசனது, பழகனது எல்லாமே மறந்துட்டாலா?. ஆப்படி நான் என்ன தப்பு பண்ணன். கடைசியல அக்காளும் தங்கச்சியும் ஒன்னா சேர்ந்துட்டாளுங்களே. ஏமாந்தது நான் தானா என்ற கேள்வி என் மனதில் வந்தபோது சாலை என்றும் பாராமல் அழுதுயிருந்தேன். என்னடா மச்சான் இதுக்கு போய் அழுதுக்கிட்டு இருக்கற. வா என டாஸ்மாக் அழைத்து சென்றான். என்றும்மில்லாமல் அவ்வளவு அதிகமாக குடித்திருந்தேன். நடக்க முடியாமல் தடுமாறினேன். நீ வீட்டுக்கு போக வேணாம் எங்கவீட்டுக்கு போகலாம் என்றான்.
மறுநாள் கவிதா வீட்டுக்கு போனபோது, எதுவுமே நடக்காததை போல் இருந்தார்கள். சகஜமாக நலம் விசாரித்தனர். அப்போது வீட்டுக்கு வந்த கவிதாவின் அப்பா தம்பி கவிதாவுக்கும் மாப்பிள்ளை பாத்து முடிவாகியிருக்கு. கல்யாணத்தப்ப கூடயிருப்ப என்றபோது எனக்கு அதிர்ச்சியெதுவும் ஏற்படவில்லை. ஆனால் கவிதா, அவரது அம்மா முகத்தில் அதிர்ச்சியின் ரேகை பரவியது. அதை கண்டாலும் கண்டு கொள்ளாததைப்போல் அப்படியா நல்லா விஷயம். மாப்பிள்ளை என்ன பண்றாரு மாப்பிள்ளை என பொதுவாக விசாரித்துவிட்டு கிளம்பும்போது கவிதாவிடம் வாழ்த்துக்கள் என கை நீட்டியபோது அமைதியாகவே தலைகுனிந்து நின்றிருந்தாள். கிளம்பறன் எனச்சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன்.
அடுத்த இரண்டு மாதத்தில் திருமணம். திருமண பத்திரிக்கை வீட்டுக்கு வந்திருந்தது. யாரும் போகவில்லை. போகமாட்டேன் என முரண்டு பண்ண ஜானை மட்டும் கட்டாயப்படுத்தி அனுப்பியிருந்தேன். கல்யாணத்துக்கு போய் வந்தவன் ப்ரியா வ பாத்தன் மச்சான். உன்னைப்பத்தி ஒருவார்த்தை கூட பேசலடா.
சாப்பாடு நல்லாயிருந்ததா ?.
என்ன மச்சான் நான் ஒன்னு சொல்றன். நீ ஒன்னு கேட்கற?.
வேற என்ன பண்ணச்சொல்ற. கேட்கறது கேட்காதது அவுங்க விருப்பம். அவுங்க மறந்துயிருக்கலாம் நான் மறக்கல. தேவி என்னை சந்திச்சியிருந்தா ப்ரியா எப்படி இருக்காங்கன்னு கேட்டுயிருப்பன். அவுங்க கேட்கலங்கறதப்போய் பெருசா எடுத்துக்கிட்டு. நான் இப்ப தனிமரம். அவுங்க தோப்பு. தோப்புல நிறைய பணியிருக்கும். தனிமரத்துக்கு ஒரு வேளையும் இருக்காது. புரிஞ்சதா ?. அவுங்களுக்கு நிறைய வேலை விடு.
நீ மட்டும் இத எப்படிடா சாதாரணமா எடுத்துக்கற ?.
இங்கப்பார் ப்ரியாவப்பத்தி எனக்கு நல்லாத்தெரியும். அவுங்க புடிச்ச முயலுக்கு மூனு காலுன்னு சொன்னா நாம அத வழி மொழியனும். இல்லன்னா விடமாட்டா. அது காதலை எதிர்க்கும் போது என் வாழ்க்கையாச்சே போக போக சரியாகிடும்ன்னு நினைச்சன். ஆனா நினைச்சது ஒன்னு நடக்கறது ஒன்னாயிருந்தப்பவே நான் புரிஞ்சிக்கிட்டன். அப்பவே மனசுல ஓரு ஏமாற்றத்த தாங்கிக்கற மனப்பக்குவத்த ஏற்படுத்திக்கிட்டன். இருந்தும் கல்யாணம் பிக்ஸ்சாகிடுச்சின்னப்ப என்னால தாங்க முடியல. ஆனாலும் எதிர்பார்த்தது தானேங்கற எண்ணம் வந்தப்ப மனசு சாந்தமாகிடுச்சி. அதனால தான் பெருசா துயரப்படல. தூடி வளக்கல.
நானாயிருந்தா செத்துயிருப்பன்.
போடாங்க. பொண்ணுங்க கல்யாணம் செய்துக்கிட்டு வாழ்வாக காதலிச்சதுக்காக நாம சாகனும்மாயென்ன. சில மாசத்துக்கு நம்மளை ஏமாத்திட்டாளேன்னு மனசு துடிக்கும், சரி நல்லாயிருக்கட்டும் அப்படின்னு நினைக்கும், அப்பறம் நம்ம கல்யாணத்தப்பத்தி யோசிக்க ஆரம்பிச்சிடுவோம். இயந்தரதனமான இந்த உலகத்தல எல்லாமே சீக்கிரம் மறந்து மனதின் ஆழத்துக்கு போயிடும்.
என்னடா தத்துவமா பேசற.
புத்தகங்களை படி.
எனக்கு இன்னும் மனசு ஆரல மச்சான். உன்னால தான் கல்யாணத்துக்கே போனன்.
அதிருக்கட்டும் எப்ப உன் கல்யாணம். தேவி என்ன சொல்லுது.
இப்ப என்ன மச்சான் அவசரம். ஒரு வருஷம் போகட்டும் அப்பறம் பாத்துக்கலாம்.
காலாகாலத்துல கல்யாணத்த பண்ணுடா. உனக்கும், அதுக்கும் வசதிக்கு பிரச்சனையில்ல. அப்பறம் எதப்பத்தி யோசிச்சிக்கிட்டு. கல்யாணத்தப்பண்ணிக்கிட்டு குடும்ப வாழ்க்கைக்கு போற வழிய பாரு.
நீ ?.
நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கமாட்டன்னு யார் சொன்னது. மனசுங்கற கிணத்துல காதல் புதைஞ்சதுக்கப்பறம் நிச்சயமா கல்யாணம் செய்துக்குவன் என அவனிடம் பேசினாலும் அந்த காதல் நினைவுகளை மறக்க கடினமாகவே இருந்தது.
இந்த இரண்டான்டில் காதலை நினையாத நாட்கள் பல. ஆனால் ப்ரியாவை நினையாத நாளேயில்லை. இந்நிலையில் தான் கம்பெனியில் பணியாற்றுபவர்களை டூர் அனுப்பிவைத்தார்கள். அப்படி போய் வந்தபோது தான் ப்ரியாவிடம் இரயில்வே நிலையத்தில் அடிவாங்க நேர்ந்தது என சொன்னபோது என்ன மச்சான் இவ்ளே நடந்துயிருக்கு சொல்லவேயில்ல என தருண், விநோத், குமார் கேட்டனர். அந்த ஓட்ட வாய் ஜான் கூட சொல்லலையே மச்சான் என ஆளாளுக்கு கேட்டபோது ஒரு சிகரெட் வாய் நுணிக்கு போயிருந்தது.
எதுக்கு மச்சான் உங்க காதலை அவுங்க பிரிச்சாங்க.
தோள்பட்டையை குளுக்கியபோது, நீ அவுங்கக்கிட்ட கேட்கலயா. கல்யாணத்துக்கு அப்பறம் அவுங்க இரண்டு பேரை நானும் பார்க்கல. பார்க்க முயற்சிக்கல எனும்போதே ரயில் காட்பாடியை நெருங்கியிருந்தது. மச்சான் நான் இப்படியே ஊருக்கு போய்ட்டு வர்றன்டா. இரண்டு நாள் ஆபிஸ்ல லீவு சொல்லிடுங்கடா எனச்சொல்லிவிட்டு காட்பாடி ஜங்சனில் பெட்டியை விட்டு இறங்கினேன்.
ஆட்டோ பிடித்து ஜான் வீட்டுக்கு போனபோது, டிவி பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்துயிருந்தான். என்னடா படுத்த படுக்கையா இருக்கன்னு சொன்ன. பாத்தா அப்படி ஒன்னும் தெரியலயே என கேட்டபோது அமைதியாக இருந்தான்.
மச்சான் லவ் மேட்டர் தேவி வீட்டுக்கு தெரிஞ்சிப்போச்சி, பிரச்சனையாகிடும் போல அதான் உடம்பு சரியில்லன்னு லீவு போட்டு என்ன பண்றத்துன்னு யோசிச்சிக்கிட்டு இருந்தன். யோசிச்சி முடிச்சிட்டியா?.
ஓரு ஐடியாவும் வரலடா. ஆவன் அண்ணன் என்னை எங்க பாத்தாலும் அடிச்சி கை, காலை உடைப்பன்னு வேற சொல்லியிருக்கானான்டா.
யார் சொன்னது?
தேவி.
விடு பாத்துக்கலாம். சரி உங்க வீட்ல சொல்லிட்டியா?.
இன்னும் இல்ல மச்சான். இங்க அதுக்கு மேல பிரச்சனை வரும். அது இந்து, நான் கிருஸ்டியன். இது வேற பிரச்சனையாகும். ஏன்னப்பண்றத்துன்னு தெரியல. ஏதாவது ஐடியா சொல்லுடா.
ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ் பண்ணிக்க.
விளையாடதடா.
உங்கப்பா எங்க? ரூம்ல இருக்காரு என்னும் போதே வெளியே வந்தவர் என்னப்பா எப்படி இருக்கற.
நல்லாயிருக்கன்ப்பா.
என்ன நீ டூர் போய்ட்டு வர்ற, இவன் வீட்லயே இருக்கான்.
அது ஒன்னும்மில்லப்பா. சார் 5 வருஷமா ஒரு பொண்ண லவ் பண்றாரு. அந்த பொண்ணு வீட்ல தெரிஞ்சிப்போச்சாம். அவுங்கண்ணன் கை, காலை உடைப்பன்னு சொல்லியிருக்கானாம். ஆதான் வீட்ட விட்டு வெளியில போகாம காதல்ல எப்படி ஜெயிக்கறதுன்னு யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்காரு என சொல்லியபடியே ஜான் முகத்தை பார்த்தபோது அதிர்ச்சியாகிபோயிருந்தான்.
அவனது அப்பாவோ விளையாடதப்பா இவனை ஒரு பொண்ணு காதலிக்குதுன்னா அந்த பொண்ணு தான் பாவம் என்றார்.
நான் ஜோக்கா சொன்னன் ஆனா அதான் உண்மை என்றதும் அவரது முகம் மாறியது. ஜானின் அம்மா உள்ளேயிருந்து வந்து டேய் என்னடாயிது என அதிர்ந்து போய் கேட்டார்.
நீ சும்மாயிரு என்றவர் முழு தகவலையும் கேட்டவரிடம் விலாவரியாக சொன்னதும் கேட்டவர் பொண்ணு வீட்ல ஒத்துக்கிட்ட நான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கறன்ப்பா என்றார்.
அந்த பொண்ணு இந்து மதம்மா நமக்கு ஒத்துவரும்மான்னு யோசிக்காம சரிங்கறங்களே நியாயமா?.
இங்கப்பாரு. நீ பெத்தது ஒன்னு. நாம என்ன சொன்னாலும் கேட்கமாட்டான். நம்ம மரியாதையை காப்பாத்திக்க நாம கல்யாணம் செய்து வச்சிதான் ஆகனும். இல்லன்னா நான் மேஜர்ன்னு சொல்லி ரிஜிஸ்டர் ஆபிஸ்ல போய் பண்ணிக்குவான். இன்னோன்னு தெரிஞ்சிக்க நம்ம மனச சாந்தப்படுத்திக்கவும், நமக்கு மேல ஒருத்தன் நம்மை கண்காணிச்சிக்கிட்டே இருக்காங்கற பயம் மனிதனோட மனசுல இருக்கனும்கிறதுக்காக கடவுள வணங்கறோம். அந்த கடவைள நாம யோசுபிரான்ங்கறோம், அவுங்க சிவபெருமான்ங்கறங்க இரண்டுமே ஒன்னு தான். எல்லா மதமும் அன்பை தான் போதிக்குது. அதனால அவன் விருப்பப்படி செய்யட்டும். ஆனா அந்த பொண்ணு குடும்பத்தல ஒத்துக்கனும் அப்பத்தான் கல்யாணம் என்றவர் எழுந்து உள்ளே சென்றார் அவனது அம்மாவும் அவரது பின்னாலேயே சென்றார்கள்.
நூன் என்னம்மோன்னு நினைச்சன் சப்புன்னு போயிடுச்சேடா. உங்கப்பா இவ்ளோ நல்லாவரா இருக்காறேடா என்றதும். சிரித்தவன் தேங்ஸ் மச்சான் என்றவன். தேவி வீட்ட எப்படிடா சமாளிக்கறது.
யோசி அத நாளைக்கு பாக்கலாம். நான் வீட்டுக்கு போய்ட்டு வர்றன் என கிளம்பினேன். வீட்டுக்கு வந்ததும்மே, டேய் புரோக்கர் வந்து பொண்ணுங்க போட்டோ தந்துட்டு போயிருக்காரு. அதல பாத்து ஏதாவது ஒன்ன சொன்னன்னா பேசலாம்டா.
நீ வேற வந்ததும் வராததும்மா ஏம்மா ?.
இப்ப கல்யாணம் பண்ணாம எப்ப பண்ணபோற. உன் கூட விளையாடனவனுங்களுக்கு கல்யாணமாகி அவன் பசங்க தெருவுல விளையாடுதுங்க தெரிஞ்சிக்க.
இப்ப வாங்கற சம்பளத்த வச்சி என்ன குடும்பம் நடத்தறது.
உன்ன யாரு வேலைக்கு போகச்சொன்னது. நமக்கு இருக்கற நிலத்தல பயிர் செய்தாலே யாருக்கும் பதில் சொல்லாம வாழலாம்.
விவசாயம் அதுயிதுன்னு சொல்லாத. கல்யாணம் தானே பண்ணிக்கறன். பொண்ண பாருங்க என சொல்லிவிட்டு கிணத்தடிக்கு சென்றேன்.
மறுநாள் காலையிலேயே தேவிக்கு வீட்டுக்கு போன் செய்தபோது தேவியே எடுத்தது. நலம் விசாரித்துவிட்டு உங்கண்ணன் எங்க என்றதும் இரு தர்றன் என்றது. கொஞ்ச நேரத்தில் ஹாலே என்ற குரல் கேட்டதும், ம் சொல்லுடா.
உங்கிட்ட கொஞ்சம் நேர்ல பேசனும். எப்ப பாக்கலாம்.
என்னடா விஷயம்.
நேர்ல சொல்றன்னே.
சரி, 11 மணிக்கா கண்ணா ஹோட்டல் ஜீஸ் கடைக்கா வந்துடேன் என்றான்.
சொன்னது போல் அங்கு போய் காத்திருந்தபோது பைக்கில் வந்தான். இரண்டு ஆரஞ்சி ஜீஸ் ஆர்டர் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்த வேப்பமர நிழலில் நின்றபடி என்னடா பிரச்சனை எதுக்கு ஜானை அடிக்கபோறன்னு சொன்னியாம்.
டேய் உனக்கு தெரியாம அவன் எதையும் பண்ணமாட்டான். அந்த நாயை பாத்தன் அவ்ளோ தான். சொல்லிவை.
தப்புதாண்டா. இல்லன்னு சொல்லல. நீ நினைக்கற மாதிரி அவன் எங்கிட்ட சொல்லிட்டுயெல்லாம் காதலிக்கல. பைனல் இயர் படிக்கும் போது தான் எனக்கே தெரியும். காலேஜ் சேந்ததுலயிருந்து காதலிக்கறோம்ன்னு சொன்னான். அதுக்கப்பறம் இப்ப 2, 3 வருஷமா காதலிக்கறது தெரியும். அவுங்க இரண்டு பேரும் சேர்ந்து எடுத்த முடிவு. அதனால எம்மேல கோபப்படாத. அவன் நல்ல வேலையில இருக்கான், வசதிக்கு பிரச்சனையில்ல. நல்லா பாத்துக்குவான்டா. அது மேல உயிரையே வச்சியிருக்கான். உங்க வீட்டுக்கு காதல் மேட்டர் தெரிஞ்சி நீங்க தேவிய போட்டு அடிச்சிட்டிங்கன்னு இரண்டு நாளா சாப்பிடாம இருந்திருக்கான். நான் நேத்து தான் டூர் முடிச்சிட்டு வந்தன். அப்பத்தான் எனக்கே விவகாரம் தெரியும். அப்பறம் நைட் அவனை சாப்பிடவச்சிட்டு வீட்டுக்கு போனன். அதான் காலையிலயே வீட்டுக்கு போன் பண்ணன்.
அவளை அடிச்சன்னு யாரு சொன்னது.
அவன் தான் சொன்னான்.
அடிச்சா கேட்கற ஆளா அவ.
என்னதான் முடிவு பண்ணியிருக்கிங்க.
அவன் வேற மதம், நாங்க வேற மதம் அதனால செட்டாகாதுன்னு எங்கப்பா ஃபீல் பண்றாரு.
நீ சொல்லிப்பாரு.
நீயும் உடந்தையான்னு செருப்பால அடிப்பாரு.
என்னடா நீயே இப்படி பேசற. நீ வேன்னா வீட்டுக்கு வா எங்கப்பாக்கிட்ட பேசு. அவர் ஒத்துக்கிட்டா எங்களுக்கும் ஓ.கே.
நீ ஓ.கே தானே?.
எங்கப்பாவுக்கு ஓ.கேன்னா எனக்கு ஓ.கே என்றான். ஜீஸ் குடித்துவிட்டு அவன் அப்பா வைத்திருந்த மளிகைகடைக்கு சென்றபோது வியாபாரத்தில் இருந்தார். என்னை அறிமுகப்படுத்தினான். நான் தேவியோட 12வது வரை ஒன்னா படிச்சன். ஒருமுறை வீட்டுக்கு கூட வந்துயிருக்கன்.
சரிப்பா என்ன விஷயம். இவ்ளோ தூரம் வந்துயிருக்க.
அது வந்து என தயங்கியதும் மதிய சாப்பாட்டுக்கு டைம்மாகிடுச்சி. வீட்டுக்கு வா பேசிக்கலாம் என்றவர் கடை பையனிடம் பாத்துக்கடா வந்துடறன் எனச்சொல்லிவிட்டு அவரது டிவிஎஸ்சில் புறப்பட்டார்.
வீட்டுக்குள் வந்ததும், உனக்கொரு தங்கச்சி இருந்திருந்தா நீ இப்படி தான் நடந்துப்பியா என கேட்டபோது தலைகுனிந்தேன்.
அப்போது தேவியின் அம்மா, தேவி ஆகியோர் ஹாலுக்கு வந்திருந்தனர்.
அவன் நல்ல பையன் சார்.
அவன் நல்ல பையன்னா அவன் எதுக்கு உன்ன அனுப்பறான். அவுங்க அப்பா – அம்மாவை தானே அனுப்பனும்?.
நீங்க சொல்றது சரிதான் சார்.
நீங்க தேவிய போட்டு அடிச்சி உதைச்சிங்களாம், இவன் வேற அவனை எங்கப்பாத்தாலும் அடிச்சி கை, காலை உடைப்போம்ன்னு சொன்னானாம். பயந்து போய் என்கிட்ட சொன்னான். இப்பக்கூட நான் வந்தது அவனுக்கு தெரியாது வேணும்ன்னா நீங்க போன் பண்ணி கேட்டுப்பாருங்க. நான் வீட்ல இருப்பன்னு தான் சொல்லுவான்.
தம்பீ. நீ அவன் ப்ரண்ட் அதுக்காக வந்துயிருக்கற. ஆனா, இது என் பொண்ணு விஷயம் உன்கிட்டயெல்லாம் பேசமுடியாது. உனக்கெல்லாம் வாழ்க்கையை பத்தி என்ன தெரியும்.
எனக்கு தெரியாதுதாங்க. ஆனா அவன் காதல் தோத்துடக்கூடாதுன்னு தான் வந்தன். உங்களுக்கு எது நல்லது கெட்டதுங்கறது தெரியும். அவன் நல்லவன் யோசிச்சிங்கன்னா நல்லாயிருக்கும்.
வேற ஜாதி, எங்க கடவுளை கும்பிடாத ஒருத்தர் குடும்பத்தல போய் மாப்பிள்ளை எடுத்தா என் பையன்க்கு யார் பொண்ணு தருவாங்க, ஊர்ல கேவலமா பேசமாட்டாங்க.
சார், நீங்க இருக்கற ஏரியாவுல எத்தனை பேர் எங்கயோ ஒரு நாட்டுல நல்ல வேலையில இருக்கான்னு விசாரிக்காமலே ஜாதி, மதம் பார்க்காம பொண்ணு தர்றாங்க. ஊர்ன்னு இருந்தா ஆளுக்கு ஒன்னு பேசத்தான் செய்வாங்க. அதுக்காக அவுங்க வாழ்க்கையோட பெத்தவங்க நீங்களே விளையாடலாமா சார். யோசிச்சி பாருங்க. சின்னப்பையன் தப்பா பேசியிருந்தா மன்னிச்சிடுங்க சார்.
என்றதும் அமைதியா இருந்தார். மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது என தெரியாமல் நிற்க மற்றவர்களும் அவரையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர். தேவியின் அம்மாதான் எல்லாம் இவளாள வந்தது என முறைத்தார்கள்.
வீட்ல எல்லாம் பேசிட்டு ஒரு நல்ல முடிவா எடுங்க சார். நான் நாளைக்கா வர்றன் என்றதும் அதற்கும் அமைதி.
போகலாமா, வேண்டாமா என தயங்கி தயங்கி நின்றபோது சாப்ட்டுட்டு போப்பா.
நீங்க ஒரு நல்ல முடிவு சொல்லுங்க சார் விருந்தே சாப்பிடறன்.
அதுவேற இதுவேறப்பா.
இப்ப அவனுக்கு என்னை விட்டா வேற யாரும்மில்ல. நான் உங்க வீட்ல சாப்ட்டுட்டு உங்களுக்கு நன்றியுள்ளவனா மாறிட்டா என்றதும் நீ மாறயெல்லாம் வேணாம்.
புதன்கிழமை அந்த பையனோட அப்பா – அம்மாவை வரச்சொல்லு பேசிப்பாக்கலாம். இதுக்கு மேல நான் எதுக்கு சார் உங்கப்பொண்ணு கேட்டுக்கிட்டு தானே இருக்குது அதுவே அவுங்க மாமானார் – மாமியார்க்கிட்ட போன் பண்ணி வரச்சொல்ல போகுது என்றதும் அனைவரும் சிரித்துவிட்டனர்.
தடதடவென நிச்சயதார்த்தம் வரை வந்துவிட்டது. ரங்கா மஹாலில் இரண்டு வீட்டு பெரியவர்கள், உறவினர்கள், நண்பர்கள் அமர்ந்திருக்க ஜானும் - தேவியும் அலங்காரமான நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தனர்.
திருமண தேதி நிச்சயமானபோது கல்யாணம் யார் முறைப்படி என கேட்டபோது தான் இரண்டு குடும்பத்தாரும் முழித்தனர். இந்து முறைப்படியா, கிருஸ்த்துவ முறைப்படியா என்ற விவாதத்தில் தங்கள் முறைப்படியே வைக்கவேண்டும் என இரண்டு குடும்ப உறவினர்களும் தத்தமது கருத்துக்களை தெரிவித்தனர். நாம எதுக்கு பேசிக்கிட்டு வாழ்க்கை நடத்தப்போறவங்க அவுங்க அவுங்களே சொல்லட்டும் என்றதும் அனைவரின் பார்வையும் அவர்கள் பக்கம் போனது.
ஜானும், தேவியும் சில நிமிடம் பேசினார்கள். உட்கார்ந்தயிடத்தில் இருந்து எழுந்த ஜான், நான் கோயிலுக்கு போயிருக்கன், அவுங்க சர்ச்க்கும் வந்துயிருக்காங்க. ஆனா கல்யாணம் எந்த முறைப்படின்னு இதுவரை பேசனதில்ல. எங்க இரண்டு பேர் வீட்லயும் காதலை ஏத்துக்கிட்டு கல்யாணம் நடத்தி வைக்கறாங்க. அதனால எங்க இரண்டு குடும்பத்தோட மனசும் நோககூடாதுன்னு ஒரு முடிவு எடுத்துயிருக்கறோம். இதல அவுங்களுக்கு விருப்பம் இருக்குமான்னு தெரியல. கல்யாணத்தல தாலி உண்டு, மோதிரம் உண்டு. ஆனா கோயில்லயோ சர்ச்லயோ நடக்காது. இந்த மண்டபத்தலயே மேடை போட்டு நல்லா அலங்காரம் பண்ணி யாராவது பெரியவங்க தாலியும், மோதிரத்தையும் தர்ற நாங்க சுயமரியாதை கல்யாணம் செய்துக்கறோம் இதான் பிரச்சனையில்லாதது என்றதும் கூட்டத்தில் இருந்த பலர் கைதட்ட ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்த ஜான் - தேவியின் பெற்றோர்கள் மலைத்துப்போய் பார்த்தனர்.
டேய் இதெல்லாம் நீயா பேசறது என வாய்விட்டே கேட்டுவிட்டார் ஜானின் அப்பா.
அருகில் இருந்த நான் தேறிட்டடா என கை தந்ததும் சந்தோஷமானான்.
கல்யாண மண்டபம் கலை கட்டியிருந்தது. விநோத், குமார், தருண்னும் சென்னையில் இருந்து வந்திருந்தனர். ஜீவா, ஏழுமலை, முத்து, அகிலன், ரமேஷ் ஆகியோரும் மனைவி, பிள்ளைகளோடு வந்திருந்தான்கள்.
ஜானிடம் மச்சான் சரக்கு?.
தேவி இனிமே குடிக்ககூடாதுன்னு சொல்லிடுச்சிடா.
செருப்பால அடிப்போம். குடிக்க போறது நாங்க என்றான் விநோத்.
குடிக்காதிங்கடா. உடம்பு கெட்டுடும்.
டேய் வெறுப்பேத்ததா. ஓழுங்கு மரியாதையா காசு குடு. இல்ல உன் ஏ.டி.எம் கார்ட தா நாங்க எடுத்துக்கறோம்.
கார்டுல காசுயில்லடா.
ஏய் வாங்கடா காசு தானே வேணும் நான் ஏற்பாடு பண்றன் என ரமேஷ் அழைக்க எங்கடா என்றபடி அனைவரும் அவன் பின்னால் போக நேராக தேவியின் ரூம் முன் சென்று கதவு தட்டினான்.
சில நொடிகளில் கதவு திறந்தபோது அவள் தான். அவளை பார்த்ததும் அனைவரின் பார்வையும் என் பக்கம் திரும்பியது. அவளின் பார்வையும் தான். யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. அவளை கண்ட அந்த நிமிடம் என்ன பேசுவது என அறியாமல் அனைவரும் திகைத்து நின்றனர். அப்போது தேவி யார் என கேட்டு எட்டி பார்க்க இதே வந்துடுச்சேடா புதுப்பொண்ணு என சகஜ நிலைக்கு அந்த இடத்தை மாற்றி. இங்கப்பாரு தேவி வாழ்க்கையில இவனுக்கு கல்யாணம் நடக்கறதே பெரிய விஷயம். பார்ட்டி தாடான்னா காசுயில்ல, தேவி திட்டும், குடிக்காதிங்கடா உடம்பு கெட்டுடும்ன்னு என்னன்வோ கதை சொல்றான். இப்ப எங்களுக்கு நீ தான் வழி சொல்லனும்.
என்ன இந்த விவகாரத்தல இழுக்காதிங்க. நீங்களாச்சி அவராச்சி.
இங்கப்பார்ற உலக தொலைக்காட்சியில் முதல் முறையாகன்னு சொல்றமாதிரி முதல்முறையா அவர்ன்னு சொன்ன தேவிக்கு ஒரு ஓ போடுங்க என்றதும் பசங்கள் ஓவென கத்த மண்டபம்மே எங்களை வேடிக்கை பார்த்து சிரித்தது.
டேய்யெ;பபா ஆளை விடுங்க. மச்சான் என்ன வேணும்மோ வாங்கித்தாடா.
அதெப்படிடா படிக்கும் போதும் நானே வாங்கித்தரனும், வேலை போய் சம்பாதிக்கறப்பவும் நானே வாங்கித்தரனும், உன் கல்யாணத்துக்கும் நானே வாங்கித்தரனம்ன்னு கேட்கறயே வெட்கமாயில்ல.
மச்சான் இதலயெல்லாம் கணக்கு பாக்கலாம்மா.
மூடு. உன் ஏ.டி.எம் கார்ட இப்ப தந்தா காலையில கல்யாணம் இல்லன்னா மகனே மாப்பிள்ள ஹாண்டா கார் கேட்கறாருன்னு சொன்னன்னு வச்சிக்க அப்பறம் தேவதாஸ் தான் ஓ.கேவா.
டேய் சாமி. இந்தப்புடி. மச்சான் இதலப்போய் ஒரு 10 ஆயிரம் எடுத்துக்கிட்டு வந்துடு.
ஏய் அண்ணன் இருக்கு பாத்து என தேவி சொன்னதும் உங்கண்ணன் இப்பவே முணாவது ரவுண்ட்ல மிதக்கறான் போ போய் வேலையப்பாரு என்றப்படி அகிலன் நகர அனைவரும் கலைய முற்பட்டோம்.
ராஜா என தேவி அழைக்க
திரும்பி என்ன என்பது போல் பார்த்ததும்
பேசனும்மாம். அருகில் இருந்தவர்களை பார்த்ததும் அவர்கள் அங்கிருந்து நகர்ந்தனர்.
மணமகளின் அறைக்குள் நாங்கள் மூன்று பேர் தான் இருந்தோம்.
எப்படி இருக்க ?.
உங்க ஆசிர்வாதத்துல நல்லா இருக்கன்.
நீங்க எப்படி இருக்கிங்க, உன் பொண்ணு, வீட்டுக்காரரை எங்க காணோம்?.
ம் இருக்கன். வீட்லயிருக்காங்க வந்துடுவாங்க.
என்ன மன்னிச்சிடுப்பா.
உங்க மேல உரசிக்கிட்டு போனது போய் தப்பு பண்ணது நான் தான்.
நீங்க அடிச்சது சரிதான். அதுக்கு நீங்கப்போய் எதுக்கு மன்னிப்பு கேட்டுக்கிட்டு.
நான் அதுக்கு கேட்கல.
வேற எதப்பத்தியும் நான் பேச விரும்பல. நான் கிளம்பறன் என சடாரென எழுந்ததும் ப்ளீஸ் தயவு செய்து உட்காரு என்றாள்.
உங்க காதலை எல்லாருமே ஏத்துக்கிட்டாங்க. ஆனா உங்களுக்கான பொருத்தம் பத்தி பலன் பாத்தப்ப பொருத்தம்மே வரல. மீறி கல்யாணம் செய்து வச்சா இரண்டு பேர்ல ஒருத்தர் இறந்துடுவிங்கன்னு சொன்னாங்க. பரிகாரம் ஏதாவது இருந்தா சொல்லுங்கன்னு கேட்டோம். எதுவும் இல்லன்னு சொல்லிட்டாங்க. இரண்டு, மூனுயிடத்தல பாத்தோம். எல்லாரும்மே அப்படியே சொன்னாங்க. உங்கிட்ட சொன்னா நீ அத கண்டுக்கமாட்டா. நீங்க இரண்டு பேருமே எங்களுக்கு முக்கியம் அதனால தான் உங்க காதலை எதிர்த்தன். அவ மனச மாத்தனோம்.
அதனால தான் உங்க சொந்தக்காரங்கக்கிட்ட அவன் ஒரு பொம்பள பொறுக்கி அதனால தான் பொண்ணு தரலன்னு சொன்னியாக்கும்.
அப்படி யார் சொன்னது.
நீ யார்க்கிட்டயெல்லாம் சொன்னீயோ அதல ஒருத்தங்க.
வேற வழி தெரியல. எல்லாரும்மே உனக்கு சப்போட் பண்ணாங்க. அதனால தான் அப்படி ஒரு பொய் சொல்ல வேண்டியதாப்போச்சி.
நீ பொய் சொன்ன அதனால என் மனசு என்ன பாடுபட்டுயிருக்கும்ன்னு நினைச்சி பாக்கலயே.
எல்லாத்தையும் மன்னிச்சிடு.
மன்னிப்பு கேட்கறவங்க மனுஷன் மன்னிக்கறவன் பெரிய மனுஷன்னு ஊர்ல சொல்லுவாங்க. நீ மன்னிப்பு கேட்டு மனுஷின்னு நிருபிச்சிட்ட. ஆனா பெரிய மனுஷனா மாற விரும்பல. ஸாரி எனச்சொன்னபோது அவள் கை என் கன்னத்தை பதம் பார்த்தது.
அமைதியாக நான் அந்த அறையை விட்டு வெளியேற கதவருகே வந்தபோது திரும்பி என்னையே அமைதியாக பார்த்துக்கொண்டுயிருந்த அந்த கண்களை பார்த்தேன்.
நீ அடிச்சப்ப உங்கிட்டயிருந்தது உண்மை. அதுக்கு முன்னாடி உன் உதடுகள் பொய் சொன்னது. நீ உன் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி எனக்கு தர்றதுக்காக எழுதி கடைசியில வேண்டாம்ன்னு கிழிச்சி போட்ட அந்த லட்டர் எங்கிட்ட இருக்குதுங்கறது உனக்கு தெரியாது. அது உனக்கு தெரியாமலே இருக்கட்டும். ரகசியம் ரகசியமானதாகவே இருக்கட்டும் சந்தோஷமாக இரு என மனதில் எண்ணியபடி வெளியே வந்து அந்த கதவை இருக்கமாக சாத்திவிட்டு சென்றேன்.
முற்றும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக